Odkąd pamięta zawsze stała 

Na toaletce obok lustra 

W białych baletkach wychylona 

W powietrzu uniesiona nóżka 

Nudziła się wśród bibelotów 

Kurz wyłapując w suknie złotą 

I tylko z dołu perski dywan 

Czasami puszczał perskie oko

Laleczka z saskiej porcelany 

Twarz miała bladą jak pergamin 

Nie miała taty ani mamy 

I nie tęskniła ani, ani