Niepewność.

Asia
3/52

Łagodność.

Asia
3/52

pośmiertne szumy owiały moje dumy i drzemię uśmiechnięty

na szmerze błędnych harf 

i błąkam się zaklęty po lodzie wzrokiem barw 

▴▴▴

nocą - podłużną od smukłych kolan księżyca

wychodzą na bardzo biały światłem porosły pagórek

klęczą nad martwym ptakiem ciszy

szepcząc modlitwy nabrzmiałe tropikalnym bólem

One mówią, sobie mówią o nagrzanym sypkim piasku przywierającym do nich miękko. 

Bezwładnie tak  myślą o ziemi, ciągle o ziemi.

Kres lata.

wraz ze schyłkiem lata Kobiety Motyle zdmuchują pyłek ze swych skrzydeł

 i odchodzą bladym już korowodem na lawendowy motyli cmentarz.

Zapomniana Czarodziejska Kikimora